Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Virgιle Derrien - Η ελευθερία και ένα ποδήλατο






  Ελευθερία. Η δυνατότητα του ανθρώπου να δρα δίχως περιορισμούς.Λένε πως η ελευθερία διακρίνεται σε δυο είδη. Την εξωτερική ελευθερία και την εσωτερική. Συνοπτικά, στην εξωτερική  ελευθερία μπορούμε να επιλέγουμε δίχως να συναντάμε καταπίεση από τρίτους ή μια κατάσταση. Ενώ  στην εσωτερική συναντάμε την ανάγκη να αισθανθούμε ελεύθεροι και να ξεφύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τα ίδια μας τα πάθη. Να απομακρύνουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας διακατέχουν. Τη ζήλεια, την εκδικητικότητα, την οκνηρία, την πλεονεξία. Ο Virgιle Derrien κατά την δική μου γνώμη είναι ελεύθερος. Δεν έχει κανένα απολύτως περιορισμό. Είναι μαγικό, λες και η αγάπη του για τη ζωή, τη φύση και τους συνανθρώπους του λειτουργεί σαν τον ήλιο και μέσα από την μεγάλη ένταση, εξατμίζει από τη ψυχή του και το σώμα του κάθε αρνητικό συναίσθημα, κάθε αρνητική και κακόβουλη σκέψη.
  Γεννήθηκε σε ένα νησί κοντά στην Μαδαγασκάρη, 11 Σεπτεμβρίου του 1990 και μεγάλωσε στη Νάντη της Γαλλίας. Το πρωινό της 25 Νοεμβρίου, πριν μερικούς μήνες, πήρε την απόφαση να πάει με το ποδήλατο του μια βόλτα. Προορισμός; Όλη η γη. Με συνοδοιπόρο το θάρρος και πυξίδα την αυτοπραγμάτωση επιδιώκει να βιώσει μέσα από αυτό το ταξίδι  κάθε εμπειρία που θα τον φέρει αντιμέτωπο με όλα εκείνα τα δεσμά της ανθρώπινης φύσης. Πήρε λοιπόν το ποδήλατό του, μια σκηνή και μερικά ρούχα και ξεκίνησε. Αφετηρία το Μονπελιέ, στη Γαλλία. Κινήθηκε νότια περνώντας από Ισπανία, έπειτα Αλγερία, Τυνησία, στη γειτονική Ιταλία, Αλβανία και τώρα εδώ, Ελλάδα. Σε λίγες μέρες θα αναχωρήσει για Τουρκία. Θα επισκεφτεί το Ιράν, το Πακιστάν , την Ινδία, το Μπανγκλαντές, το Μιανμάρ, την Ταϋλάνδη. Μα αυτή η διαδρομή δεν είναι εγγυημένη. Σ’ αυτό το ταξίδι τα πάντα μπορεί να ανατραπούν. Αυτή είναι και η ομορφιά του. Να βαδίζεις θαρραλέα προς το άγνωστο. Γι’ αυτό δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναφέρω τις υπόλοιπες χώρες που επιθυμεί να επισκεφτεί. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είναι λίγες οι φορές που ένα φιλόξενο σπίτι, του έχει ανοίξει την πόρτα, προσφέροντας του φαγητό και στέγη. Διαφορετικά στήνει τη σκηνή του σε ένα μέρος που τον ηρεμεί και του κάνει «κλικ» όπως μου είπε χαρακτηριστικά.
       Είναι λίγος ο χρόνος που έχω περάσει μαζί του, αλλά κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με κάποιες του κινήσεις, αν και απλές. Στο τέλος μιας από τις εξόδους μας, μας πλησίασε ένας άστεγος ζητώντας χρήματα για φαγητό. Εγώ και οι φίλες μου αμέσως μαζευτήκαμε. Σκέψεις όπως: « Ας μαζέψω την τσάντα», «Που έχω το Blackberry» , « Ας κρατήσω το pepper spray καλού κακού». Και ενώ εμείς βυθιζόμασταν σε σκέψεις πανικού ο Virgile έκανε σκέψεις συμπόνιας. Ρώτησε το όνομα του, γιατί δεν είχε να φάει εκείνη την μέρα και αν είχε κάπου να μείνει. Δεν γνωρίζω ποια αντίδραση είναι η σωστή. Η δική του, η δική μας;  Δεν έχω καμία πρόθεση να τις κατηγοριοποιήσω. Αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον αυτή η διαφορετικότητα στην συμπεριφορά κάποιου απέναντι σε έναν άγνωστο. Μάλλον γιατί δεν την συναντώ συχνά. Στο δρόμο χαμογελάει σε όλους και κυρίως στους άστεγους, τους «παρακμιακούς» -  για εμάς τους δήθεν «φυσιολογικούς». Ίσως στο πρόσωπο τους να αντανακλάται η όψη του και να βλέπει την ανάγκη του για ένα χαμόγελο από έναν ξένο. Σα να ταυτίζεται με τους ανθρώπους  που δεν έχουν διεύθυνση, όπως ακριβώς και εκείνος.
     Τον Virgile τον αποκαλώ V. για συντομία. Άλλωστε vie στα γαλλικά σημαίνει ζωή. Θεωρώ ότι του ταιριάζει απόλυτα, λόγω της μεγάλης του θέλησης να γνωρίσει τη ζωή σε όλες τις μορφές της. Ο Virgile μπήκε στην δικιά μου ζωή όπως ένα πεφταστέρι. Περαστικό, φωτεινό γεμίζοντας με ελπίδες και όνειρα. Σαν αυτές τις βραδιές που το βλέπεις τυχαία να διασχίζει τον ουρανό κάνοντας σε να αισθάνεσαι τόσο γεμάτος για την τύχη σου που έτυχε να ατενίζεις προς τα πάνω. Και όταν επιστρέφει το βλέμμα σου στη γη, όλα σου φαίνονται λιγάκι αλλαγμένα προς το καλύτερο. Θα τον ευχαριστήσω που με έκανε να αντιληφθώ έστω και λίγο διαφορετικά την πραγματικότητα μου και θα του ευχηθώ ένα ταξίδι γεμάτο χρώματα, ευτυχία και αγάπη. Να επιστρέψει έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό του και έχοντας έναν χάρτη δίχως τις λευκές διακεκομμένες γραμμές που χωρίζουν  τους ανθρώπους. Του εύχομαι να μείνει αιώνιος ταξιδιώτης σε σώμα και ψυχή.