Κική Δημουλά

«Στους όμοιους μου ομιλώ. 

Στους διαφορετικούς εμίλησα παλιότερα 

Γελώντας πως υπάρχουν.» 

Έτσι δεν πράττουμε μερικοί από εμάς και στον έρωτα; 

Γυρεύουμε στον άλλον την αντανάκλαση της φαιάς ουσίας μας. 
Υπόθεση διπλού εγωισμού αυτό το αλισβερίσι. 

«Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας.» 

Η Κική Δημουλά πάντα μου δίνει τροφή για σκέψη. Παίζει ρόλο και η συναισθηματική περίοδος που την διαβάζεις. Το ίδιο μου συμβαίνει με το μονόγραμμα του Ελύτη. Το διάβασα κενή-σε πτώχευση συναισθημάτων και μου επέστρεψε γέλιο. Το διάβασα ερωτευμένη και μου φανέρωσε το μεγαλείο της ζωής-λένε πως μόνο όταν είσαι ερωτευμένος αισθάνεσαι πραγματικά ότι έχει να σου προσφέρει το πέρασμα σου από αυτή τη γη . 

Η ποιήτρια μου έγινε γνωστή όταν κάτω από ένα κείμενο που είχα γράψει κάποιος σχολίασε το εξής: 

Δεν ξέρω αν είναι -εκ του ασφαλούς, προς το παρόν, για εμένα- οδυνηροί αλλά είναι όμορφοι και εύστοχοι οι στίχοι που μου ανακάλεσε το κείμενό σου:

...Κάθομαι ἐδῶ καὶ κάθομαι.

Ἐγὼ ἐδῶ, ἀπέναντι ἡ καρδιά μου

καὶ πιὸ μακριὰ

ἡ κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Ἔτσι γιὰ νὰ φαινόμαστε πολλοὶ

κάθε ποὺ μᾶς μετράει τὸ ἄδειο.

Φυσάει ἄδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερὰ ἀπὸ τὸν τρόπο μου

ποὺ ἔχω νὰ σαρώνομαι.

Νέα σου δὲν ἔχω.

Ἡ φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σὰν ἐρχόμενος

χαμογελᾷς σὰν ὄχι.

Ἄνθη ἀποξηραμένα στὸ πλάι

σοῦ ἐπαναλαμβάνουν ἀσταμάτητα

τὸ ἀκράτητο ὄνομα τοὺς semprevives,

semprevives - αἰώνιες, αἰώνιες

μὴν τύχεις καὶ ξεχάσεις τί δὲν εἶσαι.

Μὲ ρωτάει ὁ καιρὸς

Ἀπὸ ποὺ θέλω νὰ περάσει

ποῦ ἀκριβῶς τονίζομαι

στὸ γέρνω ἢ στὸ γερνώ.

Ἀστειότητες.

Κανένα τέλος δὲν γνωρίζει ὀρθογραφία...

[Κική Δημουλά - απόσπασμα από το ποίημα "ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ"] 

Tο ποίημα αυτό σήμανε την αρχή της λατρείας. Η οποία καθιερώθηκε με την ποιητική της συλλογή 

«Ενός λεπτού μαζί», που μου χάρισαν σαν γενέθλιο δώρο και συνεχίστηκε με την παρεύρεση μου στην εκδήλωση που έγινε προς τιμήν της, με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα ποίησης στο Ίδρυμα Ευγενίδου. Απάγγελλαν αρκετά ποιήματα της μα ετούτο μου χαράχτηκε στη μνήμη : 

Κυνηγέ,

υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.

Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.

Λυτρώσου.

Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα

κάποια τα βρήκε αζύγιαστη

ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το Ικάριο

κερί

είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος

μονάχα με τη δύση του

είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη

εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τι φτερά ταπείνωσε

ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα

κελαηδούσαν γήινα καθημερινά

λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις 

δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική

τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα

με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε

του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης

δεδικαίωται:

η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς

έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά

τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.

Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς

μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί

κάποιο να σημαδέψω

το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του

σ' ένα κλουβάκι στοίχου φευγαλέο. 

(ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ - ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ ΠΟΡΙΣΜΑ) 

Χάριζαν ένα βιβλιαράκι –αναμνηστικό της βραδιάς, που περιείχε μερικά από τα ποιήματα της, ένα από αυτά: 

Αγαπητή φίλη

Το γράμμα σου κακός Ερμής μαντατοφόρος.

Χρεοκοπία σου μου αναγγέλλει.

Να λυπηθώ έχω να σου δώσω. Αν όμως μου ζητάς

δάνειο παρηγοριάς δε μου ‘χει μείνει λέξη.

Με βρήκανε και μένα πολλών λαθών πτωχεύσεις.

Ήτανε λάθος σου να ανοίξεις σε μία ξένη χώρα

μπουτίκ με αληθινά κοσμήματα-αντίγραφα περίτεχνα

αυθεντικής προγόνων ελληνικότητας.

Ρίχνεις το φταίξιμο στα φο μπιζού.

Δεν πρόκειται για μόδα.

Είναι παλιά προτίμηση το ψεύτικο.

Περίτεχνο αντίγραφο αυθεντικής πραγματικότητας.

Τέλεια επεξεργασμένο από τη μεγάλη ζήτηση.

Δεν αλλοιώνεται. Η αφθονία του αμετάβλητη.

Η εύκολη τιμή του το κάνει προσιτό

σε κάθε μικρομεσαία πλάνη.

Και να το χάσεις, πάλι συμφέρει

σου έρχεται φθηνότερα να κλαις για ένα ψέμα.

Αγανακτείς να συνωστίζονται τόσοι θαυμαστές

Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα σου

και μέσα ψυχή να μην μπαίνει.

Έτσι γίνεται. Απ' έξω μόνο στη βιτρίνα

θορυβούμε οι λάτρεις της αλήθειας.

Ποια ψυχή διαθέτει το μη αναγραφόμενο

κόστος της απόκτησης.

Εξάλλου ας μην κρυβόμαστε.

Κάθε αλήθεια δεν είναι όλη χρυσός

μήτε όλο πολύτιμοι λίθοι.

Δεν σ' αγαπώ.

Χρυσή αλήθεια είναι αυτό

ή ουράνιο που σου ασπρίζει το αίμα;

Πολύτιμοι λίθοι είναι

ή άγριος λιθοβολισμός;

Ρίξου λοιπόν στα φο μπιζού.

Τι λες, κουτός είναι ο θάνατος

που προτιμά την ψεύτικη ζωή μας;» 

(ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ -  ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ )

Η Κική Δημουλά λατρεύεται από πολλούς αλλά ταυτόχρονα αποδοκιμάζεται εξίσου. Δεν έχω διόλου την πρόθεση να κρίνω, να επικρίνω, να κατακρίνω το έργο της συγκρίνοντας το με το έργο ποιητών όπως Καβάφης, Σεφέρης, Καρυωτάκης. Ούτε να της πλέξω τα εγκώμια παραθέτοντας όλες τις διακρίσεις που της έχουν απονεμηθεί. 

Γνωρίζω πως απολαμβάνω την συντροφιά των ποιημάτων της τα βράδια πριν κοιμηθώ. Λατρεύω τον τρόπο που παίζει με τις λέξεις, που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Κυρίως τον τρόπο που δίνει νόημα στη ζωή όταν φαντάζει μάταιη. 

Αυτός δεν είναι και ο σκοπός των ποιητών;

Κλείνοντας:

"Δεν θα βρεις την ποίηση πουθενά αν δεν κουβαλάς κάποια μαζί σου"


κ'


Η πρώτη επανάσταση ήταν των ρομαντικών, που τα έβαλαν με την αστική βιομηχανική ωφελιμιστική τάξη. Η δεύτερη ξεκίνησε από τους σοσιαλιστές, που κατήγγειλαν τη φρίκη των πολέμων και την κοινωνική αδικία. Η τρίτη επανάσταση, που ήδη ωριμάζει, θα είναι "ποιητική". Οι άνθρωποι θα καταλάβουν πόσο μάταιο είναι να έχουν αυτούς τους τρελούς ρυθμούς στη ζωή τους. Θα νιώσουν πόσο πεζή είναι η καθημερινότητά τους. Θα συνειδητοποιήσουν ότι ασχολούνται με τα πάντα, στριμώχνοντας τη λογοτεχνία σ' έναν "ελεύθερο χρόνο" που μειώνεται συνεχώς. Και θα εξαπολύσουν τότε τη μεγάλη αντεπίθεση για να ξανασυναντήσουν τους ποιητές. Οι νέοι έχουν ήδη αρχίσει: οι γιορτές τους, οι χοροί τους, οι έρωτές τους, ακόμη και η μαριχουάνα τους, εκφράζουν, έστω και μ' έναν αφελή τρόπο, την ανάγκη για ποίηση.
Ε. Μορέν

Axis Ataxis

ή τράς ή επί τας 

Χωρίς ίχνη ωραιοποίησης το TRASH αυτή η ύψιστη μορφή αγνής αυτόφωτης άναρχης τέχνης παραμένει έως σήμερα αμόλυντο και αδιαπέραστο στον καταιγισμό του δηθενισμού και βλαχοtrendyσμου που σιγά σιγά απειλεί να μας διαμελίσει. 

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποια άλλη προσωπικότητα πέρα του Γιώργου να έχει προσδιορίσει την έννοια του Trash με τον παραπάνω ορισμό. Καθώς και να έχει και αντίστοιχο group στο facebook :Trash is Art. 

Οι απόψεις για την ιστορία της γνωριμίας μας διίστανται .Το μόνο σίγουρο είναι ότι τον γνώρισα πριν 4 χρόνια. Πριν μερικές εβδομάδες πήγαμε για ποτό στο εναλλακτικό café-bar οπού είναι συνιδιοκτήτης. Μουσική κοντά στα ακούσματα μου, περιβάλλον που ξεφεύγει του συνηθισμένου με τη διακριτική ομορφιά της τέχνης και της απλότητας, ιδιαίτερος κόσμος και κυρίως φθηνά ποτά. Εκεί λοιπόν, καθώς άρχισα να τον συστήνω στην παρέα κατάλαβα πως έχουμε διαφορετικές ιστορίες για το πως γνωριστήκαμε. Καθόλου περίεργο μιας και από την αρχή έχουμε ένα χάσμα επικοινωνίας. 

Αυτό είναι ακριβώς όμως που βρίσκω ιδιαίτερο σε εκείνον. Δεν θα μου δώσει ποτέ την απάντηση που περιμένω. Είτε μου αρέσει είτε όχι, σχεδόν ποτέ δεν θα μου απαντήσει με τον τρόπο που θέλω. Είναι φωτογράφος - κυρίως αναλαμβάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας σε ταινίες - γι’ αυτό και άπειρες φορές έχω επιχειρήσει να τον συμβουλευτώ σε θέματα φωτογραφίας, ανεπιτυχώς. Για παράδειγμα, όταν είχα αγοράσει τη φωτογραφική μου και δεν είχα την παραμικρή ιδέα για τις ρυθμίσεις τον ρώτησα : 

-Θέλω να φωτογραφίσω ένα τοπίο αλλά με τη τιμή του κλείστρου που βάζω βγαίνει πολύ φωτεινή. Τι να κάνω; 

-Βάλτο στο αυτόματο. 

Ε, κάπως έτσι ξεκίνησα να παρακολουθώ ένα σεμινάριο φωτογραφίας.. αλλού. 

Όταν όμως πρόκειται να σου μιλήσει για κάτι, αυτό σίγουρα αξίζει. Είναι η αιτία που πριν 4 χρόνια άκουσα πρώτη φόρα τους Radiohead, αφού μου έστειλε αυτό το τραγούδι για ένα μικρό σενάριο που είχα γράψει. Οφείλεται επίσης για τη λατρεία μου στις ταινίες του Tarantino. 

Ο Γιώργος συνδέεται με ένα μείγμα σκόρπιων λέξεων που περνούν από το μυαλό μου, σαν να τον έχω κάνει tag πάνω σε εκείνες. Μερικές είναι.. 

Απόλυτος ,   Death Proof,   Exit Music,   ωμός,   σκοτεινός θάλαμος,   Trash. 

Ας δούμε όμως εικόνες για την τελευταία λέξη, αυτές που θεωρεί ο ίδιος πως μετατρέπουν το Trash σε Art:

trash λόγω λάθος τσάντας

Ο Εθνικά Μπούτια

ισχύει

iψήσου

Belina Kotrotsi

Έτυχε να δω τις φωτογραφίες της. Αισθάνθηκα μια μελαγχολία στις περισσότερες. 

Μα είναι μόλις 17 σκέφτηκα, δε συμβαδίζουν με την ηλικία της όλα αυτά τα κάδρα. 

Την γνώρισα ενώ κρατούσε τη φωτογραφική της μηχανή. Και αυτή η φωτογραφική είναι που την ξεχωρίζει από το πλήθος. Κρατώντας την, αυτόματα γίνεται το σημείο αναγνώρισης μιας μυστικής αδερφοσύνης της οποίας τα μέλη απαρτίζονται από ανθρώπους που δεν τιτλοφορούνται φωτογράφοι αλλά αισθάνονται τέτοιοι. Στην περίπτωση αυτή βλέπεις ξεκάθαρα πως ένα χαρτί και μόνο δεν ορίζει την πεμπτουσία του ατόμου. Με τη φωτογραφική της λοιπόν, νιώθει πως κατέχει ένα όπλο ενάντια στη μάχη της καθημερινότητα που τείνει να μετατοπίζεται μεταξύ ελαφρότητας και βαρύτητας.

Και η Belina την δέχεται με την βαριά της μορφή. Πολεμάει για να δώσει στα πράγματα βαρύτητα, εκείνη τη βαρύτητα που θεωρεί πως τους αρμόζουν. 

Και είναι κάτι παραπάνω από ταλαντούχα. Το διαπιστώνεις με το που της μιλήσεις. Καμία της πρόταση δεν θυμίζει 17 χρονών σκέψεις. 

«Περιμένω να τελειώσει το σχολείο για να σηκωθώ από αυτή την καρέκλα. Απ’ όλες τις καρέκλες. Τις βαρέθηκα. Θέλω να βγω εκεί έξω, να κάνω πράγματα.» 

Γεμάτη υπέροχους προβληματισμούς στους οποίους δίνει μορφή μέσα από τη δημιουργικότητα της. Ξεκίνησε ένα album με τίτλο 365. 365 ημέρες. Κάθε μέρα βγάζει τον εαυτό της μια φωτογραφία και την επεξεργάζεται στο photoshop. Το αποτέλεσμα είναι αντάξιο των κόπων της. Παθιάζεται τόσο που μπορεί να σπαταλήσει έως 7 ώρες για μια φωτογραφία. Να προσπαθεί 3 το πρωί να καταφέρει μια καλή λήψη, υλοποιώντας μια ιδέα που γεννήθηκε ώρες που ο ύπνος δεν ήταν ο καλύτερος της φίλος.

Μα το πάθος της δεν καταλαγιάζει εκεί. Εκφράζεται και μέσω του χορού όπου φέτος θα πάρει το πτυχίο διδασκαλίας. Και άλλες τόσες δραστηριότητες που έχει αυτή η νεαρά γεμάτη ζωή, γεμάτη όνειρα , γεμάτη στόχους. Έτσι δεν οφείλουν να είναι οι νέοι; 

Του χρόνου θέλει να σπουδάσει κινηματογράφο. Της το εύχομαι από καρδιάς. Αν και είμαι βέβαιη, πώς θα καταφέρει παραπάνω από αυτά που η ίδια ονειρεύεται. Γιατί μέσα της καιροφυλακτεί μια ακατανίκητη ορμή για γνώση, η οποία με την πρώτη ευκαιρία θα κατακτήσει ότι ανεξερεύνητο έδαφος συναντήσει.

Κράτησα αυτή για το τέλος. Είναι η αγαπημένη μου γιατί έχει τίτλο Οιδίποδας. 

Ο ήρωας ενώ δεν γνώριζε όλα αυτά τα δεινά που είχε προξενήσει, δεν θεώρησε τον εαυτό του αθώο, και καθώς δεν μπορούσε να υποφέρει τη θέα στη δυστυχία που είχε προκαλέσει , ξερίζωσε τα μάτια του και τυφλός έφυγε από την Θήβα. 

Η πράξη αυτή του Οιδίποδα, αντιπαρέρχεται σε όσους επικαλούνται το ελαφρυντικό της άγνοιας για να αποποιηθούν των ευθυνών.