Φιλοποίμενας Παπαδόπουλος

Στο beach bar μας στην Αφρική

Πρωτοχρονιάτικο πάρτυ στο beach-bar στην Αφρική

Το μπαρ μας στην Αφρική 3.0

Το μπαρ μας στην Αφρική 4 (Εγώ)

Στο bar μας στην Αφρική (5)

Το μπαρ μας στην Αφρική 0.6

Το μπαρ μας στην Αφρική 7.0: Η κόρη του πρέσβη

Το μπαρ μας στην Αφρική 8.0: Το τέλος

Το κορίτσι με την τρεμάμενη φωνή

Είναι το τελευταίο μου βράδυ στη Νέα Υόρκη. Η Ελένη που μας φιλοξενεί έχει αυτή τη συνάδελφο που σκέφτηκε να γιορτάσει τα γενέθλια της διαβάζοντας ποίηση, βραδιά για την οποία εδώ και ένα μήνα είχε κάνει attend στο facebook, πριν ακόμα μάθει για την άφιξη της δικής μου και της Βασιλικής.

-Εσύ θα πεις ένα ποίημα; με ρώτησε η εορτάζουσα .

-Ναι, γιατί όχι. Ίσως πω το αγαπημένο μου. Το Howl του Ginsberg.

Η μέρα κύλησε με γρήγορους ρυθμούς, καθυστερήσαμε να φτάσουμε στη East 3rd Street και σίγουρα είχαμε χάσει την ευκαιρία να απαγγείλουμε κάτι. Μέσα στην ανυπομονησία να εισέρθουμε στο χώρο για να προστατευτούμε από το αδιαπέραστο κρύο της βραδιάς, δεν παρατήρησα την είσοδο του Nuyorican poets café που στον τοίχο δίπλα της δεσπόζει ένα πελώριο graffiti. Έτσι στεκούμενες παγωμένες στον προθάλαμο, ο οποίος είναι περιτυλιγμένος από τις θεατρικές βελούδινες κόκκινες κουρτίνες, ένιωθα ένα πέπλο μυστηρίου να μας σκεπάζει και αγωνιούσα να δω τι γίνεται πίσω από αυτές. Η σερβιτόρα μας ψιθυρίζει πως η είσοδος είναι 7 δολάρια. Επτά δολάρια για να ανοίξουν αυτές οι βαριές κουρτίνες και να αποκαλυφθούν όλα.

Είχα μπει ήδη σε μια περίεργη, ανεξήγητη διάθεση μυστικότητας. Ένιωθα πως εκεί μέσα κάτι όμορφο συνέβαινε. Κάτι που δεν συμβαίνει άλλου στον κόσμο, πουθενά αλλού αλλά μόνο σε εκείνο το σημείο που στεκόμουν. Όλα σε απόσταση αναπνοής. Αισθανόμουν τη μοναδικότητα της στιγμής να με διαπερνάει ακριβώς όπως το ηλεκτρικό ρεύμα.

Ανεβήκαμε στον εξώστη. Μια γυναικεία μορφή απάγγελνε στίχους αγάπης. Δυσκολευόσουν να ξεχωρίσεις τα λόγια αλλά το ένιωθες στην τρεμάμενη φωνή της, στον τρόπο που τόνιζε τις λέξεις, που τις άρπαζε και τις άφηνε με την ίδια αγάπη και στοργικότητα. Το κεφάλι της γερμένο και στραμμένο προς το φως. Ψηλά κρατημένο το βιβλίο. Να διαβάζει, λες και διάβαζε για πρώτη φορά. Λες και αγαπούσε για τελευταία. Ένιωσα τα βιώματα μου να κουμπώνουν με τις λέξεις της και την ύπαρξή μου να ολοκληρώνεται μέσα από το μεγαλείο του περιγραφικού της ταλέντου. Ξεχείλιζα από πλούσια συναισθήματα που έφτασαν ως τα μάτια μου.

Ο επόμενος με κατέπληξε, με εξίταρε. Στίχοι με βάση το ραπ. Να κάνει ρίμες γύρω από την τεχνολογία, το play station και την παιδεία. Να μιλεί για πράγματα που διατηρούνται στον χρόνο. Αξίες, ουσίες, ιδανικά. Όλα παρμένα και διαχωρισμένα από αυτό που ζούμε τώρα, από την εποχή αυτή που άνθρωπος και τεχνολογία αλληλεξαρτούνται. Αυτός ο νεαρός φάνταζε στα μάτια μου σαν ένας ποιητικός φιλόσοφος. Και Θεέ μου, πώς κινούσε το σώμα του. Με τόση ένταση, τόση δυναμική. Σου αιχμαλώτιζε το βλέμμα μα κυρίως σου προβλημάτιζε τον νου.

Ευαίσθητη ψυχή που είναι εκφρασμένη και ντυμένη με τον πιο περίτεχνο τρόπο. Έτσι τον έβλεπα. Είμαι βέβαιη πως στάθηκα ακίνητη μπροστά σε μια αναλαμπή της ιστορίας και κατάφερα να δω ζωντανή μπροστά μου την πιο σύγχρονη και πολυδιάστατη μορφή απαγγελίας ποίησης. Μαγικό.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά που ένιωσα, χθες παρατήρησα το εξής να αναγράφεται πάνω-πάνω στο επίσημο site του Nuyorican poets cafe:

¨The Cafe is the most integrated place on the planet¨- Allen Ginsberg

Ο νοών νοείτω.