Paul Efmorfidis

   

   Ο  Paul Efmorfidis είναι μια πολυδιάστατη, πολυτάλαντη και δημιουργική προσωπικότητα. Με σπουδές στην Γυμναστική Ακαδημία, τα Οικονομικά και την Δημοσιογραφία, μιλάει 7 γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Πορτογαλικά) και έχει ζήσει και εργαστεί για πολλά χρόνια στην Ευρώπη. Το 1989 δημιούργησε με έδρα την Ελλάδα και με διεθνείς δραστηριότητες την πολυβραβευμένη εταιρία CocoMat που πέρα από εταιρία πρεσβεύει και μια νέα φιλοσοφία ζωής και επιχειρείν. Ο πυρήνας του είναι η οικογένειά του -τα τέσσερα παιδιά του και η γυναίκα του- από τους οποίους αντλεί έμπνευση και ηρεμία. Παραμένει αιώνιος λάτρης της φυσικής άσκησης. 

  

  Με αυτή τη σύντομη περιγραφή από την ομάδα του TEDx academy, πήραμε μια πρώτη ιδέα για τον ομιλητή Paul Efmorfidi.

    Λατρεύω το μουστάκι του! Αυτό σκέφτηκα όταν τον πρώτο αντίκρισα. Αν και είναι το λιγότερο που μπορείς να λατρέψεις σε μια τέτοια προσωπικότητα. Η ιστορία έχει ως εξής. Πριν 2 εβδομάδες, στις 20 Νοεμβρίου, βρέθηκα με τις 2 κολλητές μου σε μια εκδήλωση του TEDx Academy. Έντεκα ομιλητές από διάφορους κλάδους, με το ρολόι να χρονομετρεί στα 18 λεπτά για τον καθένα. Δέκα οχτώ λεπτά για ένα ποτ-πουρί προσωπικών εμπειριών ου είχαν σκοπό να γεμίσουν το νεανικό κοινό με ελπίδες για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. 

   Οι ομιλητές εξίσου καλοί, αλλά η εκδήλωση έκλεισε θεαματικά με μια από τις πιο ιδιαίτερες προσωπικότητες που έχω συναντήσει. Με τον προαναφερόμενο κύριο Coco-Mat. Υπάρχει κάτι σε εκείνον που από την στιγμή που θα εισέλθει στο οπτικό σου πεδίο απλά θέλεις να τον παρατηρείς. Μπήκε μέσα στην αίθουσα με το ποδήλατο που χρησιμοποιεί σαν διακοσμητικό στη βιτρίνα του καταστήματος του. «Με αυτό ήρθα και με αυτό θα φύγω» είπε στον διπλανό του που καθόταν ακριβώς μπροστά μου. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο αν σκεφτείς πως στην Ολλανδία διανέμει τα στρώματα του με ποδήλατο!

 

   Η παρουσίαση του ήταν ανατρεπτική. Καθ’ όλη την διάρκεια προσπαθούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να μη δακρύσω από το γέλιο. Περιέγραφε μια όχι και τόσο εύκολη ζωή με έναν πηγαίο αυτοσαρκασμό που σε έκανε να αναρωτιέσαι, τώρα τα εννοεί όλα αυτά;

Ενα αστείο σε μια καθηγήτρια κόστισε στον 15χρονο τότε Παύλο Ευμορφίδη μια αποβολή απ' όλα τα σχολεία της Πελοποννήσου. Από τα 18 μέχρι τα 30 του πρόλαβε να φοιτήσει σε σχολεία στα Πατήσια και τη Γερμανία, να τελειώσει την Ανωτάτη Εμπορική και να ζήσει σε δεκάδες πόλεις στην Ευρώπη. «Ολη μου τη ζωή ήμουν ένας περιπλανώμενος. Το πρωί, όμως, πήγαινα στο πανεπιστήμιο για να μάθω γλώσσες. Κι έμαθα εννιά. Δεν είχα, όμως, λεφτά και έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς για να τα βγάλω πέρα. Στο Λονδίνο, για παράδειγμα, είχε έρθει η Εθνική ποδοσφαίρου της Γερμανίας για αγώνα. Πήγα, λοιπόν, στο ξενοδοχείο κι έκανα μια συνέντευξη στον Φραντς Μπεκενμπάουερ, με ένα μαγνητόφωνο κι ένα μικρόφωνο που καλά καλά δεν δούλευαν. Η συνέντευξη έγινε πρώτο θέμα στην "Daily Telegraph" και μου έδωσαν 1.560 λίρες. Μ' αυτά τα χρήματα πέρασα ένα χρόνο στην Αγγλία και πήγα και στη Γαλλία». Η ιδέα της Coco-mat γεννήθηκε στο Μοναστηράκι το 1989, όπου μέχρι τότε πουλούσε χρυσό και γούνες σε ξένους. «Δούλευα ως καθηγητής. Ο μισθός μου ήταν 50.000 δρχ. και το νοίκι 30.000 δρχ. Στο Μοναστηράκι, όμως, έβγαζα πενταπλάσια ή και δεκαπλάσια από τον μισθό του καθηγητή...». Περιέγραψε μέρες που δεν είχε να φάει ακόμη και να κοιμηθεί, μια σειρά από ξενόφερτους έρωτες και αστεία περιστατικά τα οποία καταλήγουν σε αυτό που είναι σήμερα. Και δεν εννοώ ο ιδιοκτήτης μιας εταιρείας. Αλλά ένας πραγματικά ευτυχής άνθρωπος. 

Αυτό όμως που θεωρώ πως έκανε την ομιλία του ξεχωριστή, δεν σχετίζεται τόσο με το αντικείμενο που βρέθηκε να αναλύσει τόσο με τον τρόπο με τον οποίο το ανέλυε. Οι λέξεις και οι κινήσεις του φανέρωναν μια γνησιότητα ενός παλιού ιδεαλιστή. Κάποιου που παρόλο που εισήλθε στον κόσμο των επιχειρήσεων, δεν ξεχνάει τις θεμελιώδης αρχές για μια καλή και αξιοπρεπή προς τον εαυτό του ζωή. Χαίρομαι που εφαρμόζει την ιδεολογία και την φιλοσοφία του στη Coco-Mat μετατρέποντας την σε μέτρο σύγκρισης της ποιότητας. Αυτή είναι άλλωστε και η ουσία, εσύ να χαρακτηρίζεις την εργασία σου και όχι η εργασία σου εσένα.

Η Coco-mat ιδρύθηκε το 1989 και έχει εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες εταιρείες κατασκευής στρωμάτων παγκοσμίως.

Εξάγει το 20%

Απασχολεί σήμερα 150 εργαζόμενους και διατηρεί σταθερά ρυθμό κερδοφορίας 30% επί του τζίρου της κάθε χρόνο, ενώ εξάγει το 20% της παραγωγής της. Το 2008 οι πωλήσεις της στην Ελλάδα ανήλθαν σε 16,6 εκατ. ευρώ και αναμένεται να αυξηθούν κατά 8% φέτος.

Διαθέτει συνολικά 30 καταστήματα, στο πρώτο εξάμηνο του 2009 λειτούργησε ένα νέο κατάστημα στη Θεσσαλονίκη και πέντε στην Κίνα. Εχει σημεία πώλησης στην Κύπρο, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία, την Κίνα και τις ΗΠΑ, ενώ μέχρι το τέλος του 2009 αναμένεται να λειτουργήσουν νέα στο Αμβούργο, τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

Nigel Farage

Ο Νάιτζελ Πολ Φάρατζ είναι Βρετανός πολιτικός και αρχηγός του κόμματος των Ανεξάρτητων ( UK Independence Party -UKIP) γνωστός για την ευφράδεια και τον δηκτικό του λόγο ενάντια στο Ευρώ. Αυτή την στιγμή διατελεί μέλος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου αντιπροσωπεύοντας την Νοτιοανατολική Αγγλία και μαζί με τον Φραντσέσκο Σπερόνι διαχειρίζεται την ευρωπαϊκή ομάδα "Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας".

Στο καταστατικό της ομάδας η πρώτη παράγραφος αναφέρει τον πολιτικό σκοπό ως εξής:

Η ομάδα είναι ανοιχτή σε βουλευτές που συμμερίζονται μια Ευρώπη Ελευθερίας και δημοκρατίας και αναγνωρίζουν την διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Κύριο χαρακτηριστικό τόσο του Farage όσο και της ομάδας είναι ο σκεπτικισμός και η εναντίωση στην νομισματική ένωση της Ευρώπης. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως φιλελεύθερο και συντηρητικό.

Μια πρόσφατη ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, δικαιολογεί -ίσως και να αποτελεί αίτιο της πολυσυζητημένης προσωπικότητας του:

Noam Chomsky

Ο Νόαμ Τσόμσκι (Avram Noam Chomsky, *7 Δεκεμβρίου 1928) είναι Αμερικανός καθηγητής στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT). Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων, ενώ έχει δώσει και εκτενείς διαλέξεις επάνω σε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων τα οποία περιλαμβάνουν τη γλωσσολογία, τη φιλοσοφία και την ιστορία της διανόησης. Επίσης ο Τσόμσκι έχει πλούσιο ιστορικό πολιτικού ακτιβισμού από τη δεκαετία του '60 κι έπειτα, με πληθώρα βιβλίων τα οποία επικρίνουν κυρίως την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ με δήλωσή του τοποθέτησε ιδεολογικά τον εαυτό του στον αναρχικό χώρο, αν και κατά καιρούς έχουν σχολιαστεί οι φιλελεύθερες καταβολές της πολιτικής του σκέψης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, απ' όπου αποφοίτησε με πτυχίο φιλοσοφίας το 1949 και με μεταπτυχιακό στη γλωσσολογία το 1951. Η συνεργασία του εκεί με τον διάσημο γλωσσολόγο Zellig Harris έθεσε τις βάσεις για τις μετέπειτα θεωρίες του στη γλωσσολογία και την πολιτική του σκέψη.

10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, του Νόαμ Τσόμσκυ

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ

Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ

Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ

Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.


Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Chomsky στο Βήμα.

Εμμανουήλ Κριαράς

«Ο έρωτας, ο θάνατος και ο χρόνος

• «Να ονειρευόμαστε, αλλά ρεαλιστικά,  έχοντας μια προοπτική,  ένα σχέδιο.  Γιατί έχουμε αρκετούς οι οποίοι και ξύπνιοι ονειρεύονται. Πολλά, λοιπόν, κανείς ονειρεύεται αλλά δεν τα πετυχαίνει. Η ζωή είναι σκληρή».

• «Ο χρόνος εξωραΐζει,  διότι μας γυρίζει πίσω στα αμέριμνα χρόνια της νεότητας.  Λέμε συνήθως: “Ήταν παράδεισος τότε”. Μας φαίνεται έτσι, γιατί ήμασταν πιο νέοι “τότε”.

• «Πολλές φορές ο άνθρωπος αυτά που ζει τα ανέχεται δύσκολα.  Και γι’  αυτό λέει:  “Παλιότερα ήμασταν ευτυχισμένοι”. Για να έχουμε το επιχείρημα ότι τα σημερινά είναι άσχημα. Είναι ψυχολογικό το θέμα».

• «Η ζωή είναι τραγικό γεγονός, γιατί από τη στιγμή που αισθάνεστε τον εαυτό σας ξέρετε ότι θα πεθάνετε. Μπορεί να λέτε  “δεν φοβάμαι τον θάνατο”,  το λέω και εγώ,  αλλά η αλήθεια είναι ότι τον φοβόμαστε. Είστε γεννημένοι για να ζήσετε, αλλά είστε γεννημένοι και για να πεθάνετε. Ε, δεν μπορεί να συμφωνήσει ο άνθρωπος με αυτό. Είσαι άρρωστος, και θέλεις να γίνεις καλά για να χαρείς τον κόσμο που μπορεί να σου δίνει και λύπες ή μόνο λύπη και όχι χαρά ή τη χαρά με το σταγονόμετρο. Όλα αυτά όμως εσύ θέλεις να τα γευτείς γιατί είσαι έτσι καμωμένος... Το μυαλό και η ψυχή, αυτά που κυβερνούν τον άνθρωπο, “παθαίνουν” από τη σύλληψη αυτής της τραγικότητας,  ειδικά σήμερα που με την επικράτηση του τεχνικού πολιτισμού ξεχνιέται η ανθρωπιστική αγωγή.  Σήμερα,  μαθαίνουμε όλοι να χειριζόμαστε μηχανές και δεν μπορούμε να εξυψώσουμε την ψυχή μας. Αυτό είναι επίσης τραγικό».

• «Ο καταναλωτισμός βοηθάει μόνον εκείνον που παράγει αγαθά,  όχι τον καταναλωτή. Μας ξεγελάει όμως όλους,  υποσχόμενος ότι θα διευκολύνει περισσότερο τη ζωή μας με καινούργια και εντυπωσιακά πράγματα». 

• «Όταν μπορούμε να κατανοούμε την αρχαία γλώσσα, μαθαίνουμε πολλά με αυτήν και από αυτήν. Και μας είναι όλα χρήσιμα. Πάντως, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να προπαγανδίζουμε την αρχαία γλώσσα.  Και μάλιστα χωρίς να την κατέχουμε.  Η αρχαία γλώσσα υπήρξε γλώσσα των αρχαίων. Η νέα μας γλώσσα είναι κόρη της αρχαίας. Αυτός είναι ο σύνδεσμος μαζί της. Αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα η μάνα και η κόρη».

• «Η μακροβιότητα είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα της εποχής μας. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει η αύξηση των συνταξιούχων σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή;  Έχω χάσει εγκάρδιους φίλους εδώ και δεκαετίες τώρα και μου έχει κοστίσει πολύ. Ευτυχώς, όμως, είμαι σε θέση να αποκτώ και νέους φίλους τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου.  Αυτό με παρηγορεί.  Και επειδή έχω τη βοήθεια των μαθητών μου που κατά καιρούς εργάζονται κοντά μου, νιώθω μια ανακούφιση στα δύσκολα χρόνια της μακροβιότητας».

• «Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας.  Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ – δυστυχώς –  την έχω. Επιθυμία μου είναι πλέον να μην ζήσω. Είναι βάρος πια η ζωή μου.»

 • «Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού.  Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο :  τον σαρκικό – πνευματικό έρωτα προς τον – τη σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία. Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι…πέτρα.  Δεν δίδει η ζωή –  χωρίς έρωτα –  ευτυχία.» 

• «Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε…Και να πληροφορείτε σωστά…Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι. Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα εμβριθώς δύο,  τρεις εφημερίδες.  Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα…Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού» 

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις που έδωσε ο Εμμανουήλ Κριαράς στα  «ΝΕΑ»,  στη Βίκυ Χαρισοπούλου και στο «ΒΗΜΑ», στην Ελένη Ξενάκη, τον Ιανουάριο του 2010.  

Charlie Chaplin

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζώ κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΟΔΟΧΗ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα "υγιή εγωισμό". Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζώ στο παρελθόν και να ανησηχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζώ περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζώ την κάθε μέρα και αυτό το λέω ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

  Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

  Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες .Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ !

Είναι από την ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν, στα 70στά γενέθλια του... Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth μια γειτονιά του Λονδίνου και πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία.

Η αυθεντικότητα και ο ψαράς

Αυτή την περίοδο διαβάζω τους μελαγχολικούς «Βατσιμάνηδες της Μασσαλίας» του συγγραφέα Ζαν Κλωντ Ιζζο .. Ψάχνοντας λοιπόν για εκείνον πληροφορίες στο διαδίκτυο μου έμεινε αυτό. Πίστευε πως όλοι είμαστε χαμένοι ναυτικοί.

Έτσι ξεσκόνισα μια  καλοκαιρινή μου ιστορία και ιδού…

Νάξος. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι στο λιμάνι που αράζουν τα ψαροκάικα. Έχω παρατηρήσει εδώ και ώρα ένα πιτσιρικά που στριφογυρίζει με ανυπομονησία κοιτάζοντας την άδεια θέση ανάμεσα σε δυο βάρκες ακριβώς από πίσω μας-δεν δίνω σημασία.

• Ρε μας δουλεύουν, η Νάξος δεν είναι κυκλαδίτικο νησί. Βλέπεις πουθενά τον αέρα;

Και ήπιε μια γούλια μπύρα που λίγο πριν είχαμε αγοράσει από το περίπτερο. Ενώ ακούγαμε 6 καλλιτέχνες του δρόμου  να σκορπίζουν  τη μουσική τους στο καυτό αέρα της βραδιάς ένα χταπόδι έσκασε με δύναμη στα πόδια μας. Καθώς κοιτούσαμε το ακίνητο αυτό μαλάκιο και προσπαθούσαμε μετά βίας να κάνουμε τη σύνδεση μεταξύ στεριάς και εκτοξευόμενου χταποδιού, μας έπιασε νευρικό γέλιο για το παράλογο αυτό γεγονός αλλά μας κόπηκε το ίδιο ξαφνικά όταν αισθανθήκαμε ένα χέρι να αρπάζει την μπύρα από ανάμεσα μας. Ουζάκι είναι αυτό; Α, όχι! Μπύρα! Έλεγα μήπως ήταν ουζάκι να πίναμε! Εντάξει δεν πειράζει. Τι κάνετε γοργόνες; Γυρνάμε και βλέπουμε έναν ψαρά γύρω στα 65 να μας κοιτάζει με ένα διάπλατο χαμόγελο που συνοδεύονταν με δυο ειλικρινέστατα μάτια.

Σαστίσαμε για λίγο. Αλλά θαύμα! Μόλις μας είχε φανερωθεί το πρώτο στοιχείο για την εξιχνίαση του μυστηρίου με τίτλο  «ΤΟ ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΧΤΑΠΟΔΙ». Κοιτάζουμε λίγο πιο πίσω και βλέπουμε τον πιτσιρικά να  παλεύει με το καΐκι του ψαρά που μόλις είχε επιστρέψει από νυχτερινή ψαριά για να το δέσει.

-Κάτσε να σε βοηθήσω αγόρι μου, του λέει και δένει την βάρκα. Το παιδί αρπάζει το χταπόδι από τα πόδια μας πάει δίπλα στο πατέρα του και αρχίζει να το χτυπάει στο δάπεδο.

-Έλα και αύριο, λέει ο ψαράς στον πατέρα, έχω φέρει πράμα…!

Μπροστά μας εδώ και ώρα βρίσκεται ένα άλογο δεμένο με την χιλιοστολισμένη καρότσα, που ανά πάσα στιγμή σε κάνει να πιστεύεις πως θα πεταχτεί η Βουγιουκλάκη και θα αρχίσει να τραγουδάει τον «Καροτσέρη». Ο ψαράς κατευθύνεται προς τα εκεί, το χαϊδεύει στο κεφάλι  και του μιλάει.

-Τι κάνεις κούκλα μου, δεν σε βλέπω καλά. Ματιασμένη είσαι. Κουνάει το κεφάλι και έρχεται προς το μέρος μας.

-Την ξεμάτιασα δεν ήταν καλά. Και εσείς κορίτσια που είστε όμορφες να έρθετε αύριο να σας δώσω λίγο δίχτυ να βάλετε στο πορτοφόλι σας να μην σας πιάνει μάτι. Αλλά δεν θα το πείτε σε κανέναν. Μόνο που τώρα δυστυχώς δεν προλαβαίνω να κόψω γι αυτό ελάτε αύριο. Εδώ θα είμαι, πουλάω ψάρια.

-Αλήθεια; Ευχαριστούμε! Θα έρθουμε σίγουρα, καληνύχτα και θα τα πούμε αύριο.

Πέρασε το δρόμο , άφησε χρήματα στην ανοιγμένη θήκη μπουζουκιού της μπάντας που έπαιζε μουσική. Στάθηκε εκεί για λίγο. Αλλά όχι σαν θεατής. Όχι απέναντι τους. Αλλά δίπλα τους, ανάμεσα τους. Και χαμογελούσε, όλη την ώρα τους χαμογελούσε.

Την επόμενη ημέρα αναχωρούσαμε για Αντίπαρο. Περάσαμε από το καΐκι αλλά δεν ήταν εκεί. Ωσότου να αναχωρήσει το καράβι μας είπαμε να πιούμε έναν καφέ ακριβώς απέναντι από το καΐκι του. Μήπως σταθούμε τυχερές και ξαναδούμε τον περίεργο αυτό θαλασσόλυκο. Καμία τύχη. Η Κέλλυ απελπισμένη, έκοψε ένα χαρτί και άρχισε να γράφει. Φεύγοντας πήγαμε στην βάρκα την τραβήξαμε προς το μέρος μας και αφήσαμε το σημείωμα κάτω από το καραβόσκοινο με την διεύθυνση της Κελλυς ζητώντας από τον ψαρά να μας στείλει δίχτυ.. Προς μεγάλη μας έκπληξη, δυο εβδομάδες μετά κατέφθασε γράμμα από τη χώρα της Νάξου.

Έτσι όταν νιώθω σαν χαμένος ναυτικός, μακριά από αυτό που αισθάνομαι σπίτι μου, χωρίς κανένα προορισμό , ανοίγω το πορτοφόλι μου και κοιτάζω για λίγο μια μοναδική πυξίδα, αυτή που μου δείχνει τον δρόμο προς την αυθεντικότητα του χαρακτήρα μου, κάτι που χαρακτήριζε τον ψαρά. Γιατί πως θες να ξέρεις  προς τα πού πηγαίνεις αν έχεις χάσει τον ίδιο σου τον εαυτό;

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=9221

Virgιle Derrien - Η ελευθερία και ένα ποδήλατο

  Ελευθερία. Η δυνατότητα του ανθρώπου να δρα δίχως περιορισμούς.Λένε πως η ελευθερία διακρίνεται σε δυο είδη. Την εξωτερική ελευθερία και την εσωτερική. Συνοπτικά, στην εξωτερική  ελευθερία μπορούμε να επιλέγουμε δίχως να συναντάμε καταπίεση από τρίτους ή μια κατάσταση. Ενώ  στην εσωτερική συναντάμε την ανάγκη να αισθανθούμε ελεύθεροι και να ξεφύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τα ίδια μας τα πάθη. Να απομακρύνουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας διακατέχουν. Τη ζήλεια, την εκδικητικότητα, την οκνηρία, την πλεονεξία. Ο Virgιle Derrien κατά την δική μου γνώμη είναι ελεύθερος. Δεν έχει κανένα απολύτως περιορισμό. Είναι μαγικό, λες και η αγάπη του για τη ζωή, τη φύση και τους συνανθρώπους του λειτουργεί σαν τον ήλιο και μέσα από την μεγάλη ένταση, εξατμίζει από τη ψυχή του και το σώμα του κάθε αρνητικό συναίσθημα, κάθε αρνητική και κακόβουλη σκέψη.

  Γεννήθηκε σε ένα νησί κοντά στην Μαδαγασκάρη, 11 Σεπτεμβρίου του 1990 και μεγάλωσε στη Νάντη της Γαλλίας. Το πρωινό της 25 Νοεμβρίου, πριν μερικούς μήνες, πήρε την απόφαση να πάει με το ποδήλατο του μια βόλτα. Προορισμός; Όλη η γη. Με συνοδοιπόρο το θάρρος και πυξίδα την αυτοπραγμάτωση επιδιώκει να βιώσει μέσα από αυτό το ταξίδι  κάθε εμπειρία που θα τον φέρει αντιμέτωπο με όλα εκείνα τα δεσμά της ανθρώπινης φύσης. Πήρε λοιπόν το ποδήλατό του, μια σκηνή και μερικά ρούχα και ξεκίνησε. Αφετηρία το Μονπελιέ, στη Γαλλία. Κινήθηκε νότια περνώντας από Ισπανία, έπειτα Αλγερία, Τυνησία, στη γειτονική Ιταλία, Αλβανία και τώρα εδώ, Ελλάδα. Σε λίγες μέρες θα αναχωρήσει για Τουρκία. Θα επισκεφτεί το Ιράν, το Πακιστάν , την Ινδία, το Μπανγκλαντές, το Μιανμάρ, την Ταϋλάνδη. Μα αυτή η διαδρομή δεν είναι εγγυημένη. Σ’ αυτό το ταξίδι τα πάντα μπορεί να ανατραπούν. Αυτή είναι και η ομορφιά του. Να βαδίζεις θαρραλέα προς το άγνωστο. Γι’ αυτό δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναφέρω τις υπόλοιπες χώρες που επιθυμεί να επισκεφτεί. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν είναι λίγες οι φορές που ένα φιλόξενο σπίτι, του έχει ανοίξει την πόρτα, προσφέροντας του φαγητό και στέγη. Διαφορετικά στήνει τη σκηνή του σε ένα μέρος που τον ηρεμεί και του κάνει «κλικ» όπως μου είπε χαρακτηριστικά.

       Είναι λίγος ο χρόνος που έχω περάσει μαζί του, αλλά κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με κάποιες του κινήσεις, αν και απλές. Στο τέλος μιας από τις εξόδους μας, μας πλησίασε ένας άστεγος ζητώντας χρήματα για φαγητό. Εγώ και οι φίλες μου αμέσως μαζευτήκαμε. Σκέψεις όπως: « Ας μαζέψω την τσάντα», «Που έχω το Blackberry» , « Ας κρατήσω το pepper spray καλού κακού». Και ενώ εμείς βυθιζόμασταν σε σκέψεις πανικού ο Virgile έκανε σκέψεις συμπόνιας. Ρώτησε το όνομα του, γιατί δεν είχε να φάει εκείνη την μέρα και αν είχε κάπου να μείνει. Δεν γνωρίζω ποια αντίδραση είναι η σωστή. Η δική του, η δική μας;  Δεν έχω καμία πρόθεση να τις κατηγοριοποιήσω. Αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον αυτή η διαφορετικότητα στην συμπεριφορά κάποιου απέναντι σε έναν άγνωστο. Μάλλον γιατί δεν την συναντώ συχνά. Στο δρόμο χαμογελάει σε όλους και κυρίως στους άστεγους, τους «παρακμιακούς» -  για εμάς τους δήθεν «φυσιολογικούς». Ίσως στο πρόσωπο τους να αντανακλάται η όψη του και να βλέπει την ανάγκη του για ένα χαμόγελο από έναν ξένο. Σα να ταυτίζεται με τους ανθρώπους  που δεν έχουν διεύθυνση, όπως ακριβώς και εκείνος.

     Τον Virgile τον αποκαλώ V. για συντομία. Άλλωστε vie στα γαλλικά σημαίνει ζωή. Θεωρώ ότι του ταιριάζει απόλυτα, λόγω της μεγάλης του θέλησης να γνωρίσει τη ζωή σε όλες τις μορφές της. Ο Virgile μπήκε στην δικιά μου ζωή όπως ένα πεφταστέρι. Περαστικό, φωτεινό γεμίζοντας με ελπίδες και όνειρα. Σαν αυτές τις βραδιές που το βλέπεις τυχαία να διασχίζει τον ουρανό κάνοντας σε να αισθάνεσαι τόσο γεμάτος για την τύχη σου που έτυχε να ατενίζεις προς τα πάνω. Και όταν επιστρέφει το βλέμμα σου στη γη, όλα σου φαίνονται λιγάκι αλλαγμένα προς το καλύτερο. Θα τον ευχαριστήσω που με έκανε να αντιληφθώ έστω και λίγο διαφορετικά την πραγματικότητα μου και θα του ευχηθώ ένα ταξίδι γεμάτο χρώματα, ευτυχία και αγάπη. Να επιστρέψει έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό του και έχοντας έναν χάρτη δίχως τις λευκές διακεκομμένες γραμμές που χωρίζουν  τους ανθρώπους. Του εύχομαι να μείνει αιώνιος ταξιδιώτης σε σώμα και ψυχή.