Μίστερ Πέτεμυ

O Mr_Petemy κάνει το twitter να φαντάζει όχι και τόσο βαρετό μέσο δικτύωσης όσο φαίνεται στην αρχή. Τιτιβίζει απολαυστικά με χιούμορ, ευφυΐα και απρόσμενα λογοπαίγνια. Η αιτία για τα άγρια βλέμματα που δέχομαι στην δουλειά την ώρα που διαβάζω τα tweets του και γελάω δυνατά. Προτιμώ να τον ακολουθώ στις εξόδους του, μιας και η προσωπική επαφή μαζί του είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Ας πάρουμε μια γεύση από τα αγαπημένα μου τιτιβίσματα του ιδίου καθώς και ένα κείμενο που έγραψε ειδικά για το blog.

Εγώ πότε θα γίνω συγγραφέας;

Κάθε φορά που αρχίζω να διαβάζω ένα βιβλίο με πιάνει ψύχωση πως πρέπει να το τελειώσω γρήγορα για να διαβάσω μετά άλλο και μετά κι άλλο κι άλλο χωρίς σταματημό έτσι για να ‘χω να ασχολούμαι με κάτι. Επίσης από κάποια στιγμή και μετά συνήθως γύρω στην 5η - 6η σελίδα θυμάμαι το όνειρο μου από μικρός να γράψω και ‘γω κάποια στιγμή ένα βιβλίο οπότε λέω άντε να συντομεύω να τελειώσω αυτό ν’ αρχίσω επιτέλους να γράφω το δικό μου. Φυσικά, όταν επιτέλους το τελειώνω, είμαι μάλλον πολύ κουρασμένος να ασχοληθώ με το δικό μου οπότε το ρίχνω σε καινούριες σειρές και 12ωρα ύπνου για να συνέλθω απ’ την πολλή λογοτεχνία.

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι κάπου στη Β’ λυκείου ξεκίνησα να γράψω σ’ ένα μπλε τετράδιο SUPER το μυθιστόρημα μου που τελικά περιορίστηκε σε μία 10σέλιδη, γεμάτη μουτζούρες εισαγωγή όπου σε γενικές γραμμές ευχαριστούσα τους γονείς μου για τη στήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια και τα λεφτά που χάλασαν στα φροντιστήρια για να με σπουδάσουν και να με κάνουν άνθρωπο σωστό και μορφωμένο. Είχε τίτλο «Η Απαγωγή» και όντως είχα σκοπό να γράψω για μία απαγωγή. Καμία έκπληξη, καμία ανατροπή. Βαρέθηκα και μόνο που το σκέφτηκα, το παράτησα και έπαιξα playstation.

Για μία περίοδο μάλιστα με απασχολούσε πολύ το όνομά μου κι αν θα ακουγόταν εξωτικό ή βλάχικο στο ξένο κοινό αφού εκτός των άλλων, ήθελα να κάνω και διεθνή καριέρα. Σκέφτηκα διάφορες παραλλαγές και συνδυασμούς ονόματος και επιθέτου και έπειτα από σκέψη κατέληξα στο Pete May που το May είναι λίγο άσχετο αλλά όχι εντελώς άσχετο γιατί τότε έχω γενέθλια, ελπίζω να μετράει. Καταλήγοντας στο όνομα άρχισα ν’ ανησυχώ για το πώς θα το έπαιρνε ο πατέρας μου αν του έλεγα πως δε θέλω το επίθετό του για καριέρα και φοβόμουν μη με αποκληρώσει ή δε μου αφήσει τίποτα στη διαθήκη του από εκδίκηση. Πολύ σοβαρά επίσης με απασχολούσε ο τίτλος του βιβλίου γιατί έπρεπε να είναι κάτι τελείως ασυνήθιστο που να κάνει μπαμ όπως ένα βιβλίο που το διαφήμιζαν στο ALTER θεός σχωρέστο πριν καμιά πενταετία περίπου και λεγόταν «Έρωτας και Τρακτέρ από την Ουκρανία» αλλά εγώ το θυμάμαι ακόμα κυρίως επειδή στο εξώφυλλο υπήρχε ένα τρακτέρ οπότε και άρχισε να με απασχολεί και το θέμα του εξώφυλλου.

Επιπλέον υπήρχε και το πρόβλημα με τα μάτια μου που κοκκινίζουν πολύ όταν κάθομαι μπροστά από οθόνη και πονάνε και θα ήταν αδύνατον σχεδόν να γράφω μέχρι το ξημέρωμα στον υπολογιστή σαν αυτούς τους συγγραφείς στις ταινίες που ξενυχτάνε με ουίσκι και μουσική συγγράφοντας γιατί στο μισάωρο τα μάτια μου θα έχουν γίνει δρακουλέ και επίσης δεν πίνω ουίσκι.

Τέλος με προβλημάτιζε ιδιαίτερα το γεγονός πως όλοι αυτοί που γράφουν βιβλία πρέπει να τους έπαιρνε πολύ καιρό γενικά και να μην έκαναν πολλά άλλα πράγματα στη ζωή τους. Εκτός αυτού, τα πιο επιτυχημένα βιβλία ήταν εμπνεύσεις της στιγμής, εκεί σου λέει που η άλλη πήγαινε βόλτα με το τραίνο και χάζευε τα λιβάδια εμπνεύστηκε τον Harry Potter γι’ αυτό και ‘γω άρχισα ν’ αποφεύγω γενικά το μέτρο γιατί δεν έχει λιβάδια αλλά ελεγκτές. Ηλεκτρικός και πάλι ηλεκτρικός.

Επομένως δεν πολυαγχώνομαι γενικά, θα αφήσω την έμπνευση να έρθει από μόνη της σε μένα ένα πρωινό εκεί που θα πλένω τα δόντια μου ή εκεί που θα τρώω πεπόνι ή εκεί που θα κάνω κοιλιακούς και τότε θα σταματήσω αυτομάτως κι θα αρχίσω να γράφω ιδρωμένος το best seller μου.

Mr_Petemy